Leeskring - Demon Copperhead - verslag Simonne Segers
De leeskringleden waren bijna allemaal aanwezig voor deze eerste leeskring van het werkjaar 2025-2026. Simonne Segers gaf een boeiende inleiding bij de roman ‘Demon Copperhead’ van Barbara Kingsolver.
Damon Fields, zoontje van een alleenstaande tienermoeder, woont in een trailer in de bergen van de zuidelijke Appalachen, in het oosten van Noord-Amerika. Hij heeft het koperkleurige haar van zijn vader ( die voor zijn geboorte bij een ongeval is omgekomen), groenkleurige ogen en een tamelijk donkere huid, kenmerken die typisch zijn voor de Melungeons ( een mix van Europese, Afrikaanse en Native American voorouders). Dit verklaart zijn bijnaam Demon Copperhead.
Zijn moeder worstelt met haar verslaving o.a. aan pijnstillers, zelfs tijdens haar bevalling, maar tracht telkens weer af te kicken om voor haar zoontje te kunnen zorgen. Demon beseft aanvankelijk niet dat ze echt arm zijn en groeit op met zijn vriend Maggot ( Matt Peggot ), de kleinzoon van de familie Peggot van wie ze de trailer huren. Samen ravotten ze in de bossen en voelen ze zich oppermachtig.
Maar wanneer Stoner, een stoere bink met rinkelende kettingen op een Harley Davidson, zijn moeder huwt, verandert de sfeer. Stoner zal dat ongedisciplineerde kereltje wel even heropvoeden en die vriendschap met dat flikkertje van een Maggot moet ook stoppen! Damons moeder geraakt opnieuw verslaafd door de stress en na een overdosis moet zijn moeder naar het afkickcentrum en de rehab. Demon moet naar de pleegzorg en belandt bij de vreselijke mijnheer Crickson. Weinig eten en veel werk op de boerderij is nu zijn lot, samen met nog enkele pleegjongens. Als ontspanning organiseert een van de jongens, Fast Forward, die als enige in de bovenste la bij Crickson ligt, feestjes met … drugs. Later belandt hij bij de familie Cobbs. Weer een pleegzorgadres waar opnieuw het financiële gewin telt en niet de zorg. Stripverhalen en tekenen zijn een manier om zijn ervaringen te verwerken.
Demon komt in allerlei situaties terecht en wanneer hij zijn grootmoeder langs vaderzijde opzoekt, valt deze ontmoeting best mee en kan hij met grootmoeders hulp terecht bij voetbalcoach Winfield van Lee High Generals. Die woont in een villa met zijn dochter Angus, ongeveer even oud als Demon. Demon mag van coach meehelpen tijdens de wekelijkse training als loopjongen maar het huiswerk gaat voor en Angus is de toezichthouder. Het gaat best goed met Damon en hij komt in het voetbalteam maar dan tijdens een wedstrijd gebeurt het: hij wordt getackled en zijn knie staat in de verkeerde richting. En pijn, pijn. Zware pijnstillers helpen een beetje. Tante June, de dochter van mevrouw Peggot, waarschuwt Demon voor de verslaving aan zware pijnstillers. Een operatie zal nodig zijn maar Demon wil voetbal spelen en neemt nog meer zware pijnstillers. Hij blijft sukkelen en zijn prille voetbalcarrière is voorbij voor ze echt begonnen is. Zijn relatie met Dori, een meisje dat zelf zwaar verslaafd is en sterft aan een overdosis, maakt van hem een junkie.
Uiteindelijk beslist hij om af te kicken nadat tante June erop heeft aangedrongen. Het vraagt veel wilskracht om uit dat diepe dal te geraken maar dat heeft Damon. En met de ideeën van Tommy, zijn tekencompagnon sinds zijn tijd bij Crickson begint hij aan een stripboek “Hoogverheven” over de tweehonderdjarige strijd om in de Appalachen bergregio te overleven. Hij krijgt zelfs een aanbod van een uitgeverij die graphic novels uitgeeft. Zijn tekenlerares Annie zal hem helpen met het uitgeefcontract. Drie jaar clean is hij nu en hij waagt het met een bang hart om terug naar zijn geboortestreek te gaan. Hij ziet Angus weer en net als toen klikt het tussen hen. Verliefd rijden ze naar de oceaan, een droom die Demon al jaren koestert.
Wij lezen het verhaal door de ogen van de jongvolwassene Demon die op aanraden van zijn dokter Andresen zijn levensverhaal opschrijft om zijn trauma’s in perspectief te zien. Met de nodige humor en intelligentie en een zekere ‘cool’ ( te koel vond een lezer) weet Demon zijn best ellendige ervaringen toch enigszins draaglijk te houden voor de lezer en waarschijnlijk ook voor zichzelf. Hij is immers een overlevertje. En toch vonden de meeste leeskringleden het een erg zwaar boek om te lezen: zoveel leed. De eerste 300 bladzijden waren best pittig en sommigen wilden liever afhaken maar lazen toch dapper voort en de laatste tweehonderd bladzijden gingen vlotter. Het is ook een dik boek: er mochten best wat minder details en beschrijvingen zijn. Er zitten ook heel wat verwijzingen in naar striphelden en er zijn wel wat woorden en namen die de lezer niet altijd kent maar ze hinderen niet om het verhaal te volgen. Anderzijds vonden de lezers het wel een enorme prestatie om zo’n verhaal neer te zetten.
Met deze Amerikaanse David Copperfield verplaatst Barbara Kingsolver het verhaal van Charles Dickens naar het hedendaagse landelijk Amerika dat kampt met armoede en opioïdenverslaving. Stijl en inhoud lijken op die van Charles Dickens. Volgens een lezer wat te David Copperfield-achtig.
Armoede, verslaving, pleegzorg ( een lezer heeft het boek vooral gelezen vanuit het thema van de pleegzorg en herkende de tekortkomingen die er ook bij ons in België zijn, ondanks de goede bedoelingen) verwaarlozing … Barbara Kingsolver weet de vinger op de wonden te leggen. En toch zijn er mensen die het goed bedoelen en in dit geval Demon in de juiste richting duwen, aanmoedigen en kansen geven. Niet iedere jongere komt goed terecht want het is niet gemakkelijk om te geloven dat het toch nog goed kan komen, om je geen eeuwige loser te voelen. Barbara Kingsolver weet dit gevoel heel goed op te roepen. Aansluitend vond Roger de mooiste zin uit het boek: Het is toch te gek dat je leven met niets begint en met niets eindigt en je in de tussentijd zo veel verliest.
De recensies zijn vooral lovend maar voor sommigen is Barbara Kingsolver, die zelf uit de zuidelijke Appalachen komt, een nestbevuiler die de clichés en stereotypen over de roestbelt bekrachtigde en eindeloos bleef kloppen op de opioïden in haar boek. Maar in De Standaard der Letteren werd hierbij verwezen naar’ La peste’ van Albert Camus: ‘fictie is de grote leugen die je de waarheid laat zien.’
Conclusie: Demon Copperhead is zeker de moeite waard om te lezen, ook al had het wat bondiger mogen zijn. Roger denkt er zelfs over om het een tweede maal te lezen.
S. Verheyen
Damon Fields, zoontje van een alleenstaande tienermoeder, woont in een trailer in de bergen van de zuidelijke Appalachen, in het oosten van Noord-Amerika. Hij heeft het koperkleurige haar van zijn vader ( die voor zijn geboorte bij een ongeval is omgekomen), groenkleurige ogen en een tamelijk donkere huid, kenmerken die typisch zijn voor de Melungeons ( een mix van Europese, Afrikaanse en Native American voorouders). Dit verklaart zijn bijnaam Demon Copperhead.
Zijn moeder worstelt met haar verslaving o.a. aan pijnstillers, zelfs tijdens haar bevalling, maar tracht telkens weer af te kicken om voor haar zoontje te kunnen zorgen. Demon beseft aanvankelijk niet dat ze echt arm zijn en groeit op met zijn vriend Maggot ( Matt Peggot ), de kleinzoon van de familie Peggot van wie ze de trailer huren. Samen ravotten ze in de bossen en voelen ze zich oppermachtig.
Maar wanneer Stoner, een stoere bink met rinkelende kettingen op een Harley Davidson, zijn moeder huwt, verandert de sfeer. Stoner zal dat ongedisciplineerde kereltje wel even heropvoeden en die vriendschap met dat flikkertje van een Maggot moet ook stoppen! Damons moeder geraakt opnieuw verslaafd door de stress en na een overdosis moet zijn moeder naar het afkickcentrum en de rehab. Demon moet naar de pleegzorg en belandt bij de vreselijke mijnheer Crickson. Weinig eten en veel werk op de boerderij is nu zijn lot, samen met nog enkele pleegjongens. Als ontspanning organiseert een van de jongens, Fast Forward, die als enige in de bovenste la bij Crickson ligt, feestjes met … drugs. Later belandt hij bij de familie Cobbs. Weer een pleegzorgadres waar opnieuw het financiële gewin telt en niet de zorg. Stripverhalen en tekenen zijn een manier om zijn ervaringen te verwerken.
Demon komt in allerlei situaties terecht en wanneer hij zijn grootmoeder langs vaderzijde opzoekt, valt deze ontmoeting best mee en kan hij met grootmoeders hulp terecht bij voetbalcoach Winfield van Lee High Generals. Die woont in een villa met zijn dochter Angus, ongeveer even oud als Demon. Demon mag van coach meehelpen tijdens de wekelijkse training als loopjongen maar het huiswerk gaat voor en Angus is de toezichthouder. Het gaat best goed met Damon en hij komt in het voetbalteam maar dan tijdens een wedstrijd gebeurt het: hij wordt getackled en zijn knie staat in de verkeerde richting. En pijn, pijn. Zware pijnstillers helpen een beetje. Tante June, de dochter van mevrouw Peggot, waarschuwt Demon voor de verslaving aan zware pijnstillers. Een operatie zal nodig zijn maar Demon wil voetbal spelen en neemt nog meer zware pijnstillers. Hij blijft sukkelen en zijn prille voetbalcarrière is voorbij voor ze echt begonnen is. Zijn relatie met Dori, een meisje dat zelf zwaar verslaafd is en sterft aan een overdosis, maakt van hem een junkie.
Uiteindelijk beslist hij om af te kicken nadat tante June erop heeft aangedrongen. Het vraagt veel wilskracht om uit dat diepe dal te geraken maar dat heeft Damon. En met de ideeën van Tommy, zijn tekencompagnon sinds zijn tijd bij Crickson begint hij aan een stripboek “Hoogverheven” over de tweehonderdjarige strijd om in de Appalachen bergregio te overleven. Hij krijgt zelfs een aanbod van een uitgeverij die graphic novels uitgeeft. Zijn tekenlerares Annie zal hem helpen met het uitgeefcontract. Drie jaar clean is hij nu en hij waagt het met een bang hart om terug naar zijn geboortestreek te gaan. Hij ziet Angus weer en net als toen klikt het tussen hen. Verliefd rijden ze naar de oceaan, een droom die Demon al jaren koestert.
Wij lezen het verhaal door de ogen van de jongvolwassene Demon die op aanraden van zijn dokter Andresen zijn levensverhaal opschrijft om zijn trauma’s in perspectief te zien. Met de nodige humor en intelligentie en een zekere ‘cool’ ( te koel vond een lezer) weet Demon zijn best ellendige ervaringen toch enigszins draaglijk te houden voor de lezer en waarschijnlijk ook voor zichzelf. Hij is immers een overlevertje. En toch vonden de meeste leeskringleden het een erg zwaar boek om te lezen: zoveel leed. De eerste 300 bladzijden waren best pittig en sommigen wilden liever afhaken maar lazen toch dapper voort en de laatste tweehonderd bladzijden gingen vlotter. Het is ook een dik boek: er mochten best wat minder details en beschrijvingen zijn. Er zitten ook heel wat verwijzingen in naar striphelden en er zijn wel wat woorden en namen die de lezer niet altijd kent maar ze hinderen niet om het verhaal te volgen. Anderzijds vonden de lezers het wel een enorme prestatie om zo’n verhaal neer te zetten.
Met deze Amerikaanse David Copperfield verplaatst Barbara Kingsolver het verhaal van Charles Dickens naar het hedendaagse landelijk Amerika dat kampt met armoede en opioïdenverslaving. Stijl en inhoud lijken op die van Charles Dickens. Volgens een lezer wat te David Copperfield-achtig.
Armoede, verslaving, pleegzorg ( een lezer heeft het boek vooral gelezen vanuit het thema van de pleegzorg en herkende de tekortkomingen die er ook bij ons in België zijn, ondanks de goede bedoelingen) verwaarlozing … Barbara Kingsolver weet de vinger op de wonden te leggen. En toch zijn er mensen die het goed bedoelen en in dit geval Demon in de juiste richting duwen, aanmoedigen en kansen geven. Niet iedere jongere komt goed terecht want het is niet gemakkelijk om te geloven dat het toch nog goed kan komen, om je geen eeuwige loser te voelen. Barbara Kingsolver weet dit gevoel heel goed op te roepen. Aansluitend vond Roger de mooiste zin uit het boek: Het is toch te gek dat je leven met niets begint en met niets eindigt en je in de tussentijd zo veel verliest.
De recensies zijn vooral lovend maar voor sommigen is Barbara Kingsolver, die zelf uit de zuidelijke Appalachen komt, een nestbevuiler die de clichés en stereotypen over de roestbelt bekrachtigde en eindeloos bleef kloppen op de opioïden in haar boek. Maar in De Standaard der Letteren werd hierbij verwezen naar’ La peste’ van Albert Camus: ‘fictie is de grote leugen die je de waarheid laat zien.’
Conclusie: Demon Copperhead is zeker de moeite waard om te lezen, ook al had het wat bondiger mogen zijn. Roger denkt er zelfs over om het een tweede maal te lezen.
S. Verheyen